Ռուս դաշնակահար Թոնի Կարապետյանի «Point of View» դեբյուտային ալբոմի մասին իմացել եմ ռուսական ջազ համայնքի մամուլից։ Արձագանքները չափազանց դրական են, եթե ոչ հիացական: Հատկապես հիշարժան էր գործընկեր «Jazz-Kvadrat» ամսագրի գրախոսությունից մեկ միտք՝ հեղինակը Թոնիի երաժշտության մեջ հայկական մոտիվներ չի գտել։ Զարմացա, բայց լռեցի։ Երբ, ի վերջո, ալբոմն ընկավ իմ ձեռքը, առաջին բանը, որ ուզում էի անել, չհամաձայնվել էր ՋԿ-ից իմ ընկերոջ և գործընկերոջ հետ: Փաստն այն է, որ East-West առաջին կոմպոզիցիայում անմիջապես հայկական «հոտ է գալիս». Չէ, իհարկե, սա Արտաշես Քարտալյանը կամ Խաչիկ Սահակյանը չեն հայկական մեղեդիներով ու ֆոլկլորային թեմաներով իրենց ընդգծված ստեղծագործություններով։ Սա ընդամենը ինչ-որ ճառագայթ է, ինչ-որ միտք, որը սահել է կոմպոզիտորի և դաշնակահարի ուղեղով (կամ սրտով): Ինչ-որ տեղ գենը գրգռվեց և, ահա, դուրս սողաց հիմնական թեմայի փոքրիկ նրբագծի տեսքով: Իսկ գոչծն ինքնին սուր, նույնիսկ, կարելի է ասել, ճակատագրական ռիթմ ունի։ Իրականում, երկրորդ մասում երկուսն էլ անհետանում են, գործը դառնում է ավելի ռոմանտիկ՝ ռիթմերի ու տրամադրությունների փոփոխություններով։ Հետո ճակատագրական մասը վերադառնում է, որ մի քանի տակտից հետո նորից վերածվի սիրավեպի։ Եվ այսպես, մի քանի անգամ ամբողջ գործի ընթացքում։ Հաջորդ գործը, կարծես թե, պարզապես պետք է «հայամետ» լիներ, թեկուզ իր վերնագրի պատճառով («Ծիրան»): Իսկ հրավիրված շեփորահար Ստուդնիցկին սկզբից նվագում է այնպիսի ձայնով, որը դժվար է տարբերել դուդուկից։ Բայց, ավա՜ղ։ Բացարձակապես հայկական և նույնիսկ «արևելյան» ոչինչ չկա։ Բայց դա չի խանգարում նրան լինել ալբոմի ամենագեղեցիկ թեմաներից մեկը: Բոլոր հետագա ստեղծագործությունները, բացառությամբ «5x5»-ի, որն ինչ-որ կերպ նույնիսկ «դաժան» է (եթե այս սահմանումը կարելի է կիրառել երաժշտության նկատմամբ), դանդաղ, մածուցիկ, ռոմանտիկ: Մի փոքր հեռավոր, անորոշ, երբեմն հիշեցնում է ռոմանտիզմի դարաշրջանի դասականների ստեղծագործությունները։ Ու թեև դրանցից գրեթե յուրաքանչյուրն ունի, ասենք, էներգետիկ ներդիրներ, ընդհանուր առմամբ, ալբոմի երկրորդ կեսը շատ ավելի հանգիստ է ու էլ ավելի մելամաղձոտ։
Хочется отметить прекрасную игру и звук приглашенного германского трубача Себастьяна Студницкого. Мягко, вкрадчиво, минималистски, но очень выразительно и всегда к месту звучит его инструмент.
Եվ վերջապես, ինքը՝ Թոնին։ Այն, որ նա ունի հարուստ երևակայություն, մեծ կոմպոզիտորական ներուժ, շատ բան կարելի է ասել՝ հիմնվելով կոնկրետ օրինակների վրա։ Նրա ոճը շատ հետաքրքիր է։ Կամ փափուկ, նուրբ, կամ պայծառ ու ավելի քան էներգետիկ: Միաժամանակ նա չի փորձում մատների արագությամբ տպավորել ունկնդրին՝ ցուցադրելով մատների տեխնիկայի բոլոր հնարավորությունները։ Նա նավգում է ճիշտ չափով: Եվ ոչ մի գործում, չնայած դրանց երկարությանը, նա վերմակը չի քաշում իր վրա, գրեթե յուրաքանչյուր ներկայացման մեջ՝ հնարավորություն տալով գործընկերներին դրսևորել իրենց: Իսկ նրանք ճանաչված են: Արդեն հիշատակված Ստուդնիցկին, թմբկահար Պետր Իվշինը և բաս կիթառահար Յուրի Բարսուկովը փորձառու են, հայտնի են Ռուսաստանում, և այժմ այս ալբոմի շնորհիվ հանրությանը հայտնի կդառնան իրենց երկրից դուրս։ Հրաշալի, և որ ամենակարեւորն է՝ հետաքրքիր դեբյուտ։
Tony Karapetyan
«Point of View»
7 գործ\45 րոպե
Լեյբլ – Jazzist (Ռուսաստան)